آفريدگار جهان که انسان را با تمام اميال ، نياز ها و گرايش هايش آفريد، براي هريک از آن ها در بيرون از وجود انسان ابزار برآورده شدن نيازهايش را نيز پديد آورد. به عنوان مثال اگر تشنگي را در جسم بشر گذاشت در بيرون از بدن او آب را برايش آفريد؛ يا اگر ميل جنسي را در بدن انسان گذاشت در برون از بدنش هم تايي برايش آفريد. ولي ما انسان ها با اينکه سفارش شده تُخَلِّقوا بأخلاقِ الله : خود را به روش و اخلاق خدا بياراييد، متأسفانه وقتي در مصدر تصميم گيري براي ديگران قرار مي گيريم : اگر به ديگران مي گوييم چنين باشيد آنچه را به آن نياز دارد، ، فراموش مي کنيم برايش فراهم کنيم. مثال بزنم تا مطلب روشن شود: اگر به دختران و پسران ميگوييم عفاف داشته باشيد، فقط اين را مي گوييم و بالاي سرش مي ايستيم که آنچه مي گوييم تو انجام بده! غافل از اين که توجه به برآورده شدن ميل يا گرايش و نياز وجودي او نمي کنيم! به ديگران مي گوييم دزدي نکن ولي ابتدايي ترين خواسته او را برآورده نميکنيم! به بينيد رفتار ما با رفتار و منش آفريدگار تفاوت دارد براي همين است که آنچه از ديگران مي خواهيم چنين باشند، مي شود آب در هاونگ کوفتن است . نه با درفش و جوال دوز درست مي شود و نه با منبر و درس اخلاق و بَنِر يا تابلو هاي تبليغاتي. پس روش ما اشتباه است و بايد در مقابل اميال انساني برآورنده ي نياز انسان ها را نيز  فراهم کرد.