6- "برخورد ناشايسته" ازعوامل سقوط فرادستان از فرودستان-3

6- "برخورد ناشايسته" ازعوامل سقوط فرادستان از فرودستان-3
قرآن در چند مرحله، آيه ی"خَفضِ جِناح" را كه كنايه از برخورد خوش و فروتنى با مردم است به انسانى تذكر مى دهد كه (در مهربانى، گذشت وتحمل آزار مخالفان، انسانی به او نمی رسد؛) كسى مانند او نيست. به پيامبرى كه "وَما أرسَلناکَ الاّ رَحمَةً لِلعالَمين"است(انبیا/107)، مى فرمايد: "... وَاخفِض جَناحَكَ لِلمُؤمنين" (حجر/88): بال هاى خود را براى مؤمنان پايين آور.
پرندگان بال دارند و پرنده هنگامى كه مى خواهد فرزندان خود را از گزند حوادث در امان دارد براى حيات و بقاى آن ها بال خود را باز مى كند؛ بر روى آنان مى گستراند و فرود مى آورد. مردم جامعه ی پيامبراينگونه تحت پوشش رحمت آن حضرت بودند، تا توانست از افرادى همچون ابوسفيان ها و وحشى هايى كه حتى قاتل عموى دلاور او بودند، بگذرد.
در اينجا كه قرآن مى گويد: "مؤمنين"، منظورمؤمنان با همه ی ویژگی های ايمانى نيست. بلكه آن مؤمنانى است كه با هم جنگ و قتال نيز مى كنند و... يعنى عامه مردم مسلمان جامعه ، درست همان آيه ی "إنَّمَاالمُؤ مِنونَ إخوَةٌ" به طور يقين آن مؤمنان، از مردم مسلمان جامعه ما (حتى از بسيارى از مخالفان ما) بهتر نبوده اند، و الاّ اگر انسان مؤمن به تمام معنا یا حقیقی باشد، با ديگران ستيزه جويى نمى كند در ترور شخصيت ديگران و مخالفان انديشه ی خود بر نمى آيد، با گويندگان لا اله الا الله ، محمد رسول الله ، على ولى الله و منتظران ظهور حضرت حجة عجل الله تعالى فرجه الشريف دشمنى نمى كند. همچنين قرآن تأكيد بر "صَفح" و"گذشت" مى نمايد. صفح يعنى : با حلم و چشم پوشى از مخالفان گذشتن و اعراض ‍ كردن )در ذيل آيه 85 سوره حجر، تفسير جوامع الجامع طبرسى؛ اعراض نه روى گردانى كينه توزانه بلكه گذشت واغماض بدون حقد و كينه. روش امام صادق در برخورد با يك شرابخوار را ملاحظه فرماييد و بيانديشيد اگر ما بوديم با او چگونه رفتار مى كرديم: «فردى به نام شقرانى كه به خاطر آزادى يكى از اجدادش توسط رسول خدا به او مولاى رسول الله مى گفتند براى گرفتن هدايا در زمان منصور دوانيقى آمده بود. فرد سرشناسى را پيدا نمى كرد تا واسطه قرار دهد كه وجهى دريافت نمايد. ناگهان امام صادق را دید و گفت: فدايت شوم ، من برده ی شمايم . امام با او گرم گرفت! او حاجت خود را ذكر كرد؛ امام براى او دريافت كرد و هنگامى كه به او مى پرداخت فرمود: "انجام عمل خير از هر كسى خوب است و از شما بهتر و كار بد از هر كس كه باشد زشت است و از شما به واسطه انتسابتان به خاندان رسالت بدتر» (بحار ج 47 ص 350 - 349 مؤ سسه الوفاء بيروت ) "فَاصفَحِ الصَّفحَ الجَميلَ": اعراض با حلم و چشم پوشى ، آنهم با صفت جميل ، "از آنان با زيبايى تمام بگذر". به عبارت بهتر: رفتارت با اين مخالفان طورى باشد كه زيبايى داشته باشد.روحِ "صفح "، زيباست با "جمیل" زيباتر مى شود. زيبايى را ديگران ستایش و تمجيد مى كنند، حتى مخالفان ازانسان به به نیکی یاد می کنند. فرمان خداوند بر "صفح جميل"، براى ريا نيست؛ براى دلگرم كردن مردم و تمايل آنان به طرف اسلام است . خداوند به جاى "صفح" مى توانست بفرمايد "اعراض" ‍ ولى آن کجا و این کجا؟ مفهوم صَفح بوی دل انگیزو جذاب عطر را به همراه دارد ولی  "اعراض" گرد و غبار با خود دارد؛ فضای "غبارآگین" کجا و فضای عطرآگین کجا؟ "صفح جميل" که جای خود دارد. "کجا دانند حال ما سبک بالان ساحل ها".
به نظر ما، منش و رفتار در دوران بعثت و بعد از آن را نبايد دو گانه گرفت و - نعوذ بالله - بگوييم موقعيت فرق مى كرده و پيامبر در آن زمان در ضعف بوده است و... ؛ براى پيامبرى كه اجازه دارد در نظام تكوين تصرف كند، اين امكان وجود داشت كه بدون ذره اى رنج ، تمام مخالفان را از سر راه بر دارد و نظام اسلامى را پديد آورد، ولى نمى خواست از اين طريق وارد شود. اين نوع سخنان ناهنجار درباره پيامبران از عدم شناخت انسان نسبت به منجيان خدايى مردم ناشی می شود. حال به فرض هم که رفتار پیامبر در دوره بعثت و زمان هجرت با هم تفاوت داشته باشد، نبايد گمان كنيم: ما، اكنون در دوره مدينه اى آن حضرت زندگى مى كنيم . جهان امروز، مانند چند قبيله در كنار هم؛ يا - به اصطلاح - همانند يك دهكده است . هر چه در كشور از قدرت و استحكام برخوردار باشيم به يقين در سال هاى اول بعثت پيامبر زندگى مى كنيم. اقتدار پيامبر تا اندازه اى در بنى هاشم و فرزندان عبدالمطلب وجود دارد؛آنهم نه همه ی فرزندان عبدالمطلب. از اينها گذشته: ما مأمور به نشر و تبليغ اسلام هستيم. اين وظيفه با خشونت و بر خورد نادرست سازگارى ندارد. روش ما به جای روش جذب دیگران به اسلام، مانند کسی ست که در میدان مبارزه با دیگران قرار دارد ولی به جای این که راه چاره یا راه گریز پیدا کند؛ در آن میان دودستی بر سر و صورت خود می زند. به جای این که بر قدرت تبلیغی خود بیافزاید، بر ناتوانی خود کمک می کند! وقتی انسان با برخورد ناشایست، کاری کرد که خانواده اش از او گریزان شدند و با او هم پیمان نگشتند، خانه را از اوپس خواهند گرفت و خانه نیز می شود جولانگاه مخالفان او که پیش تر فقط بیرون خانه بوده اند. درست همان که بر سر کلیساییان درآمد. چرا افرادی که مست قدرت شده اند به این نکته توجه ندارند.
بنابراين با توجه به وضعيت كنونى دنيا و اندك بودن ما در مقابل كثرت دشمنان كينه توز، نه تنها تمسك به اين آيات ، نابجا و گزاف نيست بلكه هنوز به مرحله و زمانى نرسيده ايم كه "وَاغلُظ عَلَيهِم"( آیه ی73 سوره توبه و آیه ی 9 تحریم) را ملاك رفتار خود با غير بگيريم تا چه برسد به خودى ها و مردم خودمان كه قدرت را به ما واگذار كرده اند.
برداشت ما اين است كه اگر - به فرض- در آن مرحله (يعنى زمان قدرت پيامبر در مدينه ) رسيده بوديم، مى بايست دوران ظهور حضرت مهدى عجل الله تعالى عليه آغاز مى شد. لذا بايد در برخورد با مردم و دگرانديشان (ولو به ظاهر مسلمان!) رفتارى غير از اين داشته باشيم و حتى در برخورد با هم دهكده اى هايمان نيز بايد تجديد نظر كنيم.

5- " انداختن بارِسنگین بر دوش مردم " از عوامل سقوط فرادستان از فرودستان-1

5- " انداختن بارِسنگین بر دوش مردم " از عوامل سقوط فرادستان از فرودستان-1
يكى ديگر از عوامل فروپاشی اين است كه حاكمان جامعه به جای رفاه و آسایش، باری بردوش مردم باشند. امکانات و ابزار رفاه و راحتی فقط در دست خودشان و برای خودشان درگردش باشد و سختی ها و دشواری ها را بر گردن مردم بگذارند؛ اين امر باعث مى شود مردم به حاكمان خود بدگمان شوند و درنتيجه، عامل جدايى  وبُرش از حکومت در افق بدگمانى سربرمی آورد. در اين صورت دشوار است حكومت پس از آن، زمينه ی توجه، عنايت و نظر مردم را به خود جلب كند. اين مسأله زمان زيادى را مى خواهد تا جدایی را به وفاق و یکدلی تغییر دهد. آن حالت از درون خانه ها تأثير نادرست خود را بر جاى مى گذارد و نسل بعد را از نظام حاكم جدا مى كند، گرايش ديگرى را در وجود آنان، پديد مى آورد كه با حاكميت فعلى در تضاد قرار دارد. به عبارت ديگر بدبينى مردم در نهان، تأثير خود را بر نسل بعد مى گذارد. سپس به دنبال جاي گزين مى گردند تا حالت بدبينى را با آن جايگزين به حالت خوش بينى تغيير دهند كه پیش از این، در درون خانه ها مورد تمجيد و ستايش قرار گرفته و نسل حاضر از آن به نيكى ياد كرده است . همانگونه که روش شاهی حکومت پهلوی بافشار و سختی به مردم، در پانزدهم خرداد 1342و بعد از آن ، کشتارها و فشارهای مختلف باعث بدبینی مردم گردید و خود را از قلب مردم جدا کرد؛ تأثیر این بدبینی را بر نسل بعد دیدیم که انقلاب اسلامی را پدید آورد و تا براندازی از قدرت با گذشت پانزده سال ادامه پیداکرد یا روش حکومت عثمانی در ترکیه کار را به آنجا رساند که مصطفی کمال پاشا از افسران خودشان  در مقابلشان ایستادند و خلافت عثمانی را برانداختند او 42 سال از عمر57 ساله ی خود را در حکومت عثمانی به فرمان دهی گذراند (کمال پاشا 1881 میلادی به دنیا آمد؛ 1923خلافت را برانداخت و 1938مرگش فرا رسید.) حال که بحث به اینجا رسید،خوب است بدانیم بسیاری از این سلسله های حکومتی توسط  افرادی که خود پرورش داده بودند برافتادند و درباریان وپادوهای حکومت، سلسله ی جدیدی را به نام خود به وجود آوردند مثل طاهریان، غزنویان، سلجوقیان، خوارزمشاهیان  و یا افسران نادرشاه  که پس از او درسرزمین پهناور آن روز ایران در افغانستان امروزی و ایران هریک به نام خود حکومتی برپا کردند. یا این اواخر قاجاریان که زندیان را و رضاخان میرپنج که قاجاریان را سرنگون کردند.
«خَلَد گر به پا خاری، آسان برآرم/  چه سازم به خاری كه در دل نشیند؟
 مرنجان دلم را که این مرغ وحشی/ زبامی که برخاست مشکل نشیند» (طبیب اصفهانی مُرده 1168 ق )
عوامل بُرش را بايد به درستى شناخت و از راه های اساسی نه "مردم گریز" با شناخت کارشناسانه ی دلیرانه؛ (نه آن گونه که اگر به پَرقبای کسی برخورد، خودخفگی گرفت و دم برنیاورد)، قطع كرد نه اين كه اجازه داد به رشد خود ادامه دهند تا بين مردم و سردمدارانِ خود، فاصله اندازند؛ آن هم فاصله اى كه هيچ چيز نتواند آن را از ميان بردارد.
اگر برنامه هايى كه براى مردم از طرف نظام حاكم به اجرا در مى آيد بر دوششان سنگينى نمايد، به دنبال راه يا وسيله اى مى گردند كه آسان تر و راحت تر، آن بار را بر زمين گذارند. روان و روح انسان به كارى كه توان آن را ندارد، تن در نمى دهد و از آنها مى گريزد. گريز، خلاف نظم و يكپارچگى امت است . امام علی علیه السلام هم می فرماید:اگر انسان باری بردوش برادرش هم باشد، برادر، آن را بر زمین می گذارد تا چه برسد به غیر برادر: «إِذَا احْتَشَمَ الْمُؤْمِنُ أَخَاهُ فَقَدْ فَارَقَهُ»: وقتی مؤمنی برادرش را به خشم آورد یا باری بر دوش برادرش باشد به یقین از او جدا شده است.(آخرین جمله نهج البلاغه)
بار و فشار، قرار نیست شمشیر و سرنیزه باشد به عنوان مثال وقتی برای یک گذرنامه، مجموع فیش های مختلف و نقدی آن 750000ریال هزینه داشته باشد؛ یا جواز شهرداری برای بنای یک ساختمان خدا تومان برای یک خانواده هزینه بار آورد، "و قِس علیهذا فعلل و تفعلل. به نظر شما اینها بارسنگین بر دوش مردم انداختن نیست؟